Max van Rooy: Leve het been

In Leve het been (snijtijd 90 minuten) vertelt journalist Max van Rooy hoe hij zijn been kwijtraakte. Een indringend verhaal en voor mij des te indringender omdat mijn moeder eenzelfde lot onderging, op een veel hogere leeftijd. De gedetailleerde beschrijving van de operatie, de reactie van zijn vrouw die de overgebleven stomp bijna niet kan accepteren, er niet naar kan kijken, het ging ook mij door merg en been.

Tegelijkertijd is het boek het verhaal van het dramatische einde van zijn eerste vrouw Hedwig, die vroegtijdig dement werd en aan de gevolgen daarvan overlijdt. Lijnrecht in contrast daarmee staat het in eerste instantie vrolijke leven met zijn veel jongere tweede vrouw Anita bij wie hij twee kinderen krijgt, twee jongens, een tweeling, Casper en Sebastiaan. Hijzelf is rond de zestig als hij haar ontmoet, zij is 26 jaar jonger. Dat leven verandert abrupt als de doktoren meedelen dat vanwege een botkanker in zijn knie een been moet worden afgezet. Tenslotte zijn er de verhalen over zijn grootvader, de architect Berlage, over wie hij een biografie schrijft.

Aanvankelijk kan het boek me niet zo bekoren, teveel en toen en toen, maar al snel word ik gegrepen door het verhaal en wordt de compositie ook grilliger. De verschillende verhalen, over Hedwig, over zijn tweede vrouw, over het been, over zijn grootvader, worden door elkaar heen gesneden. Daarbij is er veel humor en ook eruditie. Op een gegeven moment begon ik alle namen van kunstenaars, architecten, gebouwen en kunstwerken aan te strepen en dat zijn er nogal wat.

St Bavokerk, Ruysdael, Berlage (natuurlijk), gevangenis De Schie, Bijlmerbajes, Norman Foster, Caré d'Arts in Nimes, Henry van de Velde, Stephen Frears, Dangerous Liaisons, John Malkovitch, Michelle Pfeiffer, Sir Lawrence Alma Tadema, The Singing Detective, Federico Fellini, Melle Hammer, Casper David Friedrich, Moby Dick, Herman Melville, Sergej Diaghilev, Een leven voor de kunst, Sjeng Scheijen, Christiaan de Moor, De onzichtbare steden, Italo Calvino, K. Schippers, De bruid van Marcel Duchamp, etc. En dan ben ik nog maar op een kwart van het boek.

Aan het einde van het boek, een half jaar na de operatie en de revalidatie en de verkoop van hun huis met teveel trappen, gaat de familie samen met een hulp op vakantie. Dan is het ergens rond 2011. Ik ben ik benieuwd hoe het ondertussen met Max van Rooy gaat, zo'n zeven jaar later. Hij moet nu rond de 75 zijn.