Javier Marias: De verliefden
"Marías lezen is puur genot." staat als aanbeveling op de omslag van De Verliefden, een aanbeveling van dagblad Trouw. Ik begon aan het boek maar het lezen er van voelde niet onmiddellijk aan als genieten. Lange zinnen, moeilijke zinnen. Toch was ik snel gegrepen door het verhaal en vooral geïntrigeerd door de hoofdpersoon, de vertelster, Maria. Zij is in het boek degene met het luisterend oor, de ziener die alles ziet en probeert te doorgronden, maar hoe betrouwbaar is zij zelf?
Op één derde van het boek pakt een professor, professor Rico een uitgave van Don Quichot uit de boekenkast. Is dat een aanwijzing dat Maria, die bij een uitgever werkt, net als Don Quichot te veel romans heeft gelezen en dat de verbeelding bij haar op hol slaat? Dat zij eveneens vecht tegen windmolens?
Nadat Maria via een collega op de hoogte is van de dood van Miguel raakt zij in gesprek met zijn weduwe, Luisa, die haar meeneemt naar haar woning, waar zij Javier Díaz-Varela ontmoet, een huisvriend van het echtpaar. Tijdens het gesprek dat er gevoerd wordt fantaseert zij over de gebeurtenissen rondom de dood van Miguel, verzint zij een gesprek tussen Javier en Miguel, kortom, zij fabuleert zelf hele geschiedenissen. Tegelijkertijd raakt ze in de ban van deze knappe man en begint niet lang daarna een verhouding met hem. Tot ze meent dat hij meer weet van de dood van Miguel, dat die dood niet zo toevallig en zinloos is als hij lijkt.
Het verhaal vordert traag maar daarmee wordt de spanning steeds meer opgevoerd. In tegenstelling tot een thriller waar de gebeurtenissen elkaar meestal in een hoog tempo opvolgen is het hier juist het tergend langzaam ontrafelen van het mysterie wat het zo spannend maakt.
Ondanks de lange en moeilijke zinnen de moeite waard om tot het einde toe uit te lezen.
Reacties