Schetsen van de levens van inwoners van Dublin aan het begin van de vorige eeuw, dat is
Dubliners van James Joyce. Na het lezen van
Ulysses moest ik natuurlijk ook dit vroege werk van Joyce lezen. Ik begon er aan het begin van dit jaar aan met de gedachte dit jaar eens alleen maar korte verhalen te lezen. Niet gelukt. Ook nam ik me voor om dit jaar alleen maar boeken te lezen die voor 2017 uitgekomen zijn. Ook niet gelukt. Ik begon goed, met Maarten 't Hart
(Dienstreizen van een thuisblijver) en Bob den Uyl
(Onuitroeibare misverstanden), maar bij de toen nieuwste roman van Arnon Grunberg
(Moedervlekken) en het boekenweekgeschenk van Herman Koch
(Makkelijk leven) ging het mis. Met Simenon
(Maigret en de varkentjes zonder staart) zat ik weer even op het goede spoor, alhoewel de verhalen in dat boek niet zo goed zijn, maar uiteindelijk ben ik toch weer meer romans dan korte verhalen aan het lezen. Terwijl korte verhalen toch zo mooi kunnen zijn. Dat blijkt uit deze bundeling van James Joyce.
Het meest geraakt werd ik door
A painful case (over een verloren liefde) en
The Dead (ook over een verloren liefde, maar dan compleet anders) hoewel het eigenlijk allemaal juweeltjes zijn. Sommige zonder afgerond einde en daarin voor de tijd waarin ze geschreven werden zeer modern. Het is bijzonder hoe James Joyce in een paar woorden of zinnen een personage weet neer te zetten. Alle verhalen spelen in een Dublin dat niet meer bestaat, in een lang vervlogen tijd, de gevoelens van de personages zijn net zo herkenbaar als wanneer je ze gisteren was tegengekomen.
Dimitri Verhulst zei over
Ulysses dat het 999 pagina's je lul uit je broek lachen is. Niet helemaal waar toch is dat zeker een grappig boek en niet het moeilijke boek waarvoor het meestal wordt aangezien.
Dubliners daarentegen is veel melancholieker van toon en vaak ontroerend. Hulpeloze lieden proberen strompelend een weg te vinden door een moeizaam leven in de straten van Dublin.
Reacties