Arnon Grunberg: Moedervlekken

Afgelopen week las ik mijn zoveelste Arnon Grunberg uit. Moedervlekken, zijn nieuwste roman. Van Vestdijk werd altijd gezegd dat hij sneller schreef dan god kon lezen, maar ook Grunberg heeft daar een handje van. Ik hoef en wil niet alles van Arnon Grunberg lezen maar zijn romans probeer ik bij te houden. Tot nu toe heb ik die op één na, Het bestand, allemaal gelezen. Of eigenlijk twee, want Gstaad 95-98 dat hij schreef onder het pseudoniem Marek van der Jagt heb ik ook nog steeds niet gelezen.

Een lange inleiding voor dit stukje over Moedervlekken.

Kadoke is psychiater en werkt bij de crisisdienst voor suïcidepreventie. Zijn oude moeder heeft zorg nodig en die krijgt ze van twee Nepalese vrouwen die illegaal in het land zijn. Als één van de twee op een dag de deur opent slechts gekleed in een handdoek vergrijpt hij zich aan haar. Is het een verkrachting of is het liefde? Als gevolg hiervan moet Kadoke nu de verzorging zelf regelen. Hij doet dat op onconventionele wijze door een patiënte in huis te halen om voor zijn moeder te zorgen. Als grensoverschrijdende behandeling voor de patiënte, een jonge vrouw die aan zelfmutilatie doet. Zo helpt de vrouw hem en hij de vrouw. Alles uit liefde voor zijn moeder.

Recensies roemen het boek als 'krachttoer', 'intiem portret van de liefde tussen zoon en moeder' en inderdaad is dit een indrukwekkend verhaal dat alle kanten op slingert als een botsautootje of een karretje in een achtbaan op de kermis. Aan de ene kant volkomen absurd, aan de andere kant realistisch. Een geweldig boek dat ik iedereen kan aanraden om te lezen.