Martin Bril: Een plek onder de zon
Meestal staat hierboven een foto van het de voorkant van de omslag van het boek waarover mijn stukje gaat. Ditmaal is dat de achterkant. De beschrijving van de inhoud van Martin Bril's Een plek onder de zon op de achterkant is zo helder en zo goed dat ik er weinig aan toe kan voegen. (Klik op de foto voor een vergroting.) Er waren echter twee dingen die mij opvielen.
Martin Bril hield van Amerikaanse muziek en niet van The Beatles. Terwijl Elvis Presley en Bob Dylan regelmatig in zijn stukjes opduiken, komen The Beatles slechts één keer voor. Met het nummer Penny Lane in een stukje (Satisfaction) waar in hij het volgende opmerkt: "Je denkt: er komt een dag dat heel de rijke geschiedenis van de popmuziek, miljoenen liedjes, uit een handvol gouwe ouwen bestaat." Waarna Bril denkt aan Elliott Smith, een Beatle-fan in hart en nieren die de hand aan zichzelf sloeg. "Een groot voorbeeld kun je beter niet volgen."
Ten tweede verlangt Martin Bril regelmatig naar huis. Een eigen huis, een plek onder de zon is niet voor niets de titel. Vaak is het tijd om naar huis te gaan, daar wacht mevrouw Bril met het avondeten. "Zo gaan de dingen. Lord, I feel like going home. Iets anders kan een man, uiteindelijk, niet over zijn lippen krijgen."
Tenslotte is Martin Bril overduidelijk van dezelfde generatie als ik, met twee dochters die van dezelfde muziek hielden als waar mijn dochters van hielden toen ze nog thuis woonden. Underneath your clothes, The Ketchup Song, Watskeburt, liedjes die ook in huize Spoel-Brinkman voorbij kwamen. Dan is er de onnavolgbare stijl, regels die je wil citeren, voorlezen, voordragen. Martin Bril wordt nog steeds gemist.
Zoals je onlangs nog kon zien in De Wereld Draait Door waar Bart Chabot twee verhalen van Martin Bril voorlas naar aanleiding van de verkiezingen en het thema "nederlandse identiteit", dat onverwacht een thema was. Van mij mag Bart Chabot een televisieprogramma krijgen zoals dat van Simon Carmiggelt vroeger. Waarin hij 's avonds voor het slapen gaan iedere avond een verhaaltje van Martin Bril voorleest.
Tenslotte is Martin Bril overduidelijk van dezelfde generatie als ik, met twee dochters die van dezelfde muziek hielden als waar mijn dochters van hielden toen ze nog thuis woonden. Underneath your clothes, The Ketchup Song, Watskeburt, liedjes die ook in huize Spoel-Brinkman voorbij kwamen. Dan is er de onnavolgbare stijl, regels die je wil citeren, voorlezen, voordragen. Martin Bril wordt nog steeds gemist.
Zoals je onlangs nog kon zien in De Wereld Draait Door waar Bart Chabot twee verhalen van Martin Bril voorlas naar aanleiding van de verkiezingen en het thema "nederlandse identiteit", dat onverwacht een thema was. Van mij mag Bart Chabot een televisieprogramma krijgen zoals dat van Simon Carmiggelt vroeger. Waarin hij 's avonds voor het slapen gaan iedere avond een verhaaltje van Martin Bril voorleest.
Reacties