Rosas,: Partita 2

Ana Teresa de Keersmaker maakt al vele jaren bijzondere dansvoorstellingen en dit Partita 2 uit 2013 is zonder twijfel bijzonder te noemen. De bezetting is al anders dan anders, want Ana Teresa de Keersmaker danst hier voor het eerst een duet met een man, Boris Charmatz. De titel van de voorstelling verwijst naar het muziekstuk van Bach, de Partita 2 voor viool. Naast de twee dansers is er ook een violiste die meespeelt in de voorstelling, Amandine Beyer.

Het licht in de zaal gaat uit en rechtsachter op het helemaal lege podium gaat een deur open. De violiste komt op en loopt in het straaltje licht dat uit de deuropening komt naar het midden van het podium. Opnieuw is het weer helemaal donker. We zien alleen de lichtjes van de UIT-bordjes branden. In het donker speelt Amandine Beyer de Partita van Bach. Ongeveer een half uur lang zitten we in het donker en luisteren we geconcentreerd naar dit muziekstuk voor soloviool.

Als het stuk is afgelopen loopt ze naar linksvoor en kruist de twee dansers die nu opkomen. Het wordt weer licht en we zien weer het volledig kale podium van de grote zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Op de vloer staan wat lijnen. Cirkels. Gedeeltelijk in stilte, want soms zingen de dansers iets, voeren de twee een duet uit. Mooie dans waar ik weinig over kan zeggen. Ik ben geen dansexpert maar ondanks dat kan ik altijd genieten van dans. Het is abstract maar net als muziek ontroert het toch. De tegenstelling van de grote stoere man en het frele lichaam van de vrouw is prachtig. Ondanks dat lichaam dat al aardig op leeftijd begint te raken, straalt Ana Teresa de Keersmaker grote kracht uit. Ik zie graag oudere dansers dansen, de bewegingen hebben meer karakter lijkt het wel.

En dan komt het slotdeel. Dat bestaat uit een samenvoeging van de twee eerdere delen. De violiste komt opnieuw op, neemt midden achter op het podium plaats en de dansers dansen voor haar en om haar heen nogmaals dezelfde dansfrasen. Misschien niet op dezelfde volgorde maar veel bewegingen herken ik en komen terug. Op deze manier valt alles samen. Twee keer dezelfde muziek, twee keer dezelfde dans, Wat een vondst.

Tenslotte gebeurt er aan het einde nog iets wat niet veel voorkomt in de dans maar wel in de muziek. De drie geven een korte toegift. Als heet publiek klaar is met applaudisseren zet de violiste haar viool nog een keer aan de kin en dansen de twee dansers, zonder van plaats te veranderen, met hun armen en lichaam nog een korte dans.