Landgenoten: Club Paradis

Hayat, een moeder (Esma Abouzahra), gaat naar Marokko om daar haar zoon opnieuw te begraven. Ze heeft het kind op de wereld gezet en wil dat ook zelf terug geven aan de aarde. Hij is door haar man en diens broers begraven zonder dat zij er bij was. Op de begraafplaats ontmoet ze grafdelver Amezyan (Mohammed Azaay) die zich in eerste instantie van de domme houdt en niet wil zeggen waar haar zoon ligt. Tegenover het verdriet van de moeder staat de humor van de doodgraver. Maar langzamerhand ontspint zich het drama waar de voorstelling Club Paradis om draait. De zoon blijkt niet zomaar een jongen, hij heeft in Nederland, waarvandaan de vrouw gekomen is en waar de zoon is geboren, een zelfmoordaanslag gepleegd op het Rijksmuseum in Amsterdam.

Er ontspint zich een gesprek tussen de twee hoofdpersonen dat van humoristisch langzamerhand steeds dramatischer wordt. De geschiedenis van de doodgraver blijkt ook niet zonder ellende. Op een gegeven moment krijgt het verhaal een moralistische wending die me niet echt aansprak en als de voorstelling daar was geëindigd had ik die niet zo goed gevonden als dat ik hem na afloop vond.

Club Paradis is een spannende, aangrijpende en ontroerende voorstelling die ergens over gaat, die een actueel onderwerp aansnijdt en tot nadenken stemt. De nieuwe theatergroep van regisseur Yahya Gaier en (toneel)schrijver Nisrine Mbarki heet niet voor niets Landgenoten. Daarmee benadrukken ze het feit dat Marokkanen die hier geboren zijn net zo goed bij ons horen als elke andere in Nederland geboren burger.

Daarnaast is er ook nog de bijzondere vormgeving van Roos Veenkamp en de muziek van Beppe Costa. Ik vind dat iedereen deze voorstelling zou moeten zien. Dat kan nog tot en met 3 juli in het Rotheater in Rotterdam, en daarna nog op vele andere plaatsen in het land. Raadpleeg daarvoor de speellijst op http://www.landgenoten.nu