Abke Haring: Unisono

Dit is in het lopende theaterseizoen de vierde solo die ik zie die gespeeld wordt door een vrouw. Al die theatersolo's zijn bijzonder. Eerst de dansvoorstelling Exit van Chris Kondek (gespeeld/gedanst door Alix Eynaudi) in het theaterfestival. De solo Helpdesk van Wine Dierickx van Wunderbaum in datzelfde festival, de voorstelling Sinaasappelstraat van Joan Nederlof van de Mug met de gouden tand, en nu Unisono van Abke Haring. De middelste twee zijn stukken waarin de vrouw tegen één of meerdere imaginaire tegenspelers spreekt en dat op fenomenale wijze doet, de voorstelling van Chris Kondek is een experiment met dans en deze solo van Abke Haring is experimenteel in vorm en tekst.

Abke Haring speelt niet één karakter, ze speelt eenzaamheid. Tegelijkertijd lijkt ze niet alleen te zijn. De titel Unisono verwijst naar meerdere stemmen die samen spreken. De actrice zit het grootste gedeelte van de voorstelling bewegingloos aan een tafeltje waaromheen vier stoelen staan. Ze heeft glimmend witte sneakers aan en een felrode mok. Voor de rest is haar kleding zwart. Ze spreekt rustig en licht versterkt met behulp van een headset haar tekst. Door haar androgyne uiterlijk, kortgeknipt haar, verhullende zwarte kleding kan ze alles zijn, man of vrouw, jong of oud. Daardoor heb ik de associatie dat ze ons allemaal kan zijn. Dus ondanks het feit dat er geen karakter is om je mee te identificeren die een ontwikkeling doormaakt, voel ik me toch met deze mens verbonden.

Prachtig moment is dat waarop ze ineens begint te bewegen. Haar linkerhand strekt de vingers en in een langzame beweging staat ze op, haar rechterhand met de rug van die hand tegen de kin, rijst ze langzaam omhoog en loopt vervolgens heel langzaam, in een soort slow-motion rond de tafel. Juist omdat er in de rest van de voorstelling zo weinig gebeurt wordt dit opeens een grote gebeurtenis.

Een fascinerende, bijzondere voorstelling waarvan je de betekenis niet onmiddellijk begrijpt, zo die al te begrijpen valt, maar die diepe indruk op mij maakte. Ik had associaties met het werk van de Russisch/Franse schrijfster Nathalie Sarraute. Ook iemand die op een abstracte manier de gedachten van meerdere mensen voelbaar en hoorbaar maakt.