Operadagen: Soselo in Siberia

De tweede voorstelling in de Onderzeebootloods is Soselo in Siberia. Maar voordat die begint moet de boot eerst heen en weer moet naar Het Nieuwe Luxor. Om dat gedeelte van het publiek dat terug moet terug te brengen en om daarna het nieuwe publiek aan te voeren. Ik heb dus even pauze en zit in de zon aan de kade rustig te lezen totdat ik weer aan het werk moet om de bezoekers naar de juiste plek te leiden. Het is zaterdagavond, het is de openingsavond van het festival en daarom is er een grote Spido-boot ingezet. Het kost even tijd om honderden mensen van de boot, op de boot en opnieuw van de boot te krijgen en daarom start de voorstelling later dan gepland. Na de voorstelling moet het publiek ook nog een glaasje pro secco drinken en uiteindelijk wordt het dus een latertje. Pas om twaalf uur stap ik van de boot en dan moet ik nog de Erasmusbrug over wandelen naar mijn fiets aan de overkant en via de schouwburg naar huis fietsen. Maar dan rol ik ook moe maar voldaan in bed.

Want Soselo in Siberia is een van de hoogtepunten van het festival. Een multimediaal visueel spektakel van de videomakers van het 33 1/3 Collective op een bijzondere locatie, met muziek van Eefje de Visser en het Rosa Ensemble. Intrigerende beelden wisselen elkaar af om het verhaal te vertellen over de eerste vrouw van Stalin, in het stuk Soselo genoemd, die zelfmoord heeft gepleegd en daarom wordt verbannen naar Siberië. Een beetje raar is dat wel want hoe kun je verbannen worden als je al dood bent? Maar dat doet er verder niet veel toe want je wordt meegevoerd door de schitterende beelden die worden geprojecteerd op de binnenkant van een iglo-achtige tent. Alles speelt zich in het halfduister af, er is weinig te begrijpen van het verhaal maar dat maakt allemaal niets uit. Het is verstand op nul en genieten. Associatief gezien klopt het allemaal, vormt het een overzichtelijk geheel maar zou je het moeten navertellen dan kom je niet ver. Het wordt bijeengehouden door beeldrijm. Zo verandert een sigaar in een afgeknipte vinger die wordt opgerookt.

Ondanks alle abstracties weet de voorstelling toch te ontroeren, mede door de muziek, en het verhaal over te brengen van een vrouw verloren in de ijzige koude van Siberië. Terugblikkend is dit voor mij het hoogtepunt en de meest indrukwekkende voorstelling van de Operadagen Rotterdam.