Aimée
Marina Meijers speelt de rol van Lily Wust als een enigszins verwarde vrouw die wordt ondervraagd. Door een man. Wie de man is blijft tot het einde tamelijk onduidelijk. Waarom wordt ze ondervraagd over haar verleden? Is hij een dokter, een psychiater, een rechter, een aanklager, een advokaat? Nadat Lily iets heeft verteld wordt een herinnering van haar gespeeld. Ze is een ongelukkig getrouwde vrouw. Ze houdt niet van haar man. Hij is weg naar het front en terwijl hij weg is deelt ze het bed met diverse minnaars zonder daar echt plezier aan te beleven. Tot ze Felice ontmoet. Bij een concert, de negende van Beethoven, komt ze in contact met een groep vrouwen en valt voor één van hen. Felice Schragenheim, die ze Jaguar noemt. Felice geeft aan Lily de koosnaam Aimée.
Een lesbische liefde in Hitler-Duitsland, tussen een arische moeder met kinderen en een jodin, dat kan niet goed aflopen. Dat doet het ook niet. Het verhaal was al een boek (van Erica Fischer) en een film, mooi bewerkt door Hannah de Leeuwe. Jammer is dat niet alle spelers even goed zijn en dat daardoor de aandacht toch wordt afgeleid van het spannende verhaal. Daardoor ga ik toch meer als regisseur dan als toeschouwer kijken en vallen me allerlei onvolkomenheden op. Zo wordt bij het bezoek van de echtgenoot Lily Marleen gespeeld. Een lied over eeuwige trouw, niet bepaald van toepassing op de situatie van Lily en haar man Günther.
Het einde vind ik nogal zoet en daardoor minder geslaagd. In de hemel vinden Aimée en Jaguar elkaar uiteindelijk toch weer terug. Dit einde had van mij weggelaten mogen worden. Want hierdoor krijgt de ondervrager tenslotte toch de rol van bewaker van de hemelpoort. Het mysterie rondom de ondervrager had wat mij betreft mogen blijven bestaan. Het stuk zou dan eindigen met een mijns inziens mooier open einde.
Reacties