Leïla Slimani: Dans le jardin de l'ogre

Na bijna honderd pagina's vindt opeens een omslag plaats. Daarvoor vertelt het boek het verhaal van een vrouw verslaafd aan seks met onbekenden. Overal pikt ze mannen op. Ze is mooi dus dat gaat haar gemakkelijk af. Ze lijkt op zoek, naar wat? Bevrediging van haar lusten? Wat ze ontvangt lijkt haar niet te bevredigen. Zoals een verslaafde is ze op zoek naar een steeds grotere kick, heeft ze steeds meer nodig om die kick te bereiken. Ze is getrouwd, met Richard, een arts in het ziekenhuis, ze heeft een kind, Lucien, dat ze regelmatig onderbrengt bij een vriendin om haar lusten te kunnen botvieren. Geen prettige hoofdpersoon. Koel en kil. Niet iemand waarmee je jezelf graag identifeert. Ook de seksscènes zijn niet opwindend. Het boek is zeker geen porno of softporno. Halverwege het boek lijkt de bodem van de put bereikt. Adèle wordt wakker met haar gezicht in een asbak na een nacht van seks en drugs.

Dan draait het perspectief. Werd het verhaal daarvoor verteld vanuit het perspectief van Adèle, dan wisselt het perspectief naar dat van Richard. Die wisseling van perspectief vindt plaats op het moment dat hij ontdekt dat zijn vrouw een dubbelleven leidt. Lezen zijn reactie daarop. Zijn schaamte. Zijn keuze om met haar door te gaan. Haar mee te nemen naar het platteland waar ze met zijn drieëen een nieuw leven beginnen.

Alles wat ik hier boven beschreven heb staat ook op de flaptekst van het boek tot en met de vraag wat er zal gebeuren als Adèle alleen naar de crematie van haar vader gaat. Eigenlijk begint voor mij het verhaal pas echt met de ontdekking van de seksverslaving door Richard en alles wat daarna gebeurt. Ondanks alles wat je weet en wat je verwacht komt het einde onverwacht, en is dat prachtig en ontroerend.