Nino Haratischwili: Het Achtste Leven
Fantastisch,
geweldig, indrukwekkend. Een boek van meer dan duizend pagina's over
een hele eeuw. Een familiegeschiedenis die tegelijk de geschiedenis van
de rode eeuw beschrijft, zoals Nino Haratischwili het noemt. Rood van
het sovjetcommunisme maar ook rood van het bloed, de vele oorlogen, de
vele doden, de vele slachtoffers. Slachtoffers van het communisme,
slachtoffers van het fascisme, slachtoffers van het opportunisme.
De geschiedenis start met het eerste leven, dat van Stasia, de dochter van de chocoladefabrikant. Zij erft het geheime recept van een diepdonkere en dikke chocoladedrank. Een giftige cocktail want volgens haar vader is degene die er ook maar één lepeltje van neemt, vervloekt. Niemand wil geloven dat zo iets lekkers zo gevaarlijk kan zijn, maar uiteindelijk lijkt iedereen, alle zeven levens die van het drankje snoepen, toch slachtoffer te worden van de vloek.
Zeven levens, dat van de overgrootmoeder, genoemde Stasia, haar zus Christine, haar zoon Kostja, haar dochter Kitty, haar kleinkind Elena en haar achterkleinkinderen Daria en Nitsa. Het achtste leven is voor Brilka. Brilka is degene aan wie Nitsa de hele geschiedenis van haar familie, haar voorouders, vertelt. Voor wie zij alles heeft opgeschreven, uitgezocht.
Met het lezen van dit boek leer je veel over een andere kant van de geschiedenis van een groot deel van Europa. De Russische en Georgische geschiedenis. Vanaf de Praagse Lente in 1968 kan ik me gedeelten van die geschiedenis herinneren, maar Nino Haratischwili, ongeveer dertig jaar jonger dan ik, heeft een reconstructie gemaakt vanaf de Georgische en sovjet-kant.
Ik las het boek razendsnel uit. Wilde het eigenlijk helemaal niet uitlezen. Nog iets langer bij de personages verblijven. Met name bij Kitty, wiens droevige geschiedenis zo'n beetje in het hart van het boek ligt. Ik zou de liedjes van Kitty willen horen terwijl ik weet dat die helemaal niet bestaan. Dat is de kracht van een goed verhaal. Dat je verdwijnt in een boek. Dit is zo'n boek. Soms gruwelijk, soms hartverwarmend maar van begin tot einde spannend.
De geschiedenis start met het eerste leven, dat van Stasia, de dochter van de chocoladefabrikant. Zij erft het geheime recept van een diepdonkere en dikke chocoladedrank. Een giftige cocktail want volgens haar vader is degene die er ook maar één lepeltje van neemt, vervloekt. Niemand wil geloven dat zo iets lekkers zo gevaarlijk kan zijn, maar uiteindelijk lijkt iedereen, alle zeven levens die van het drankje snoepen, toch slachtoffer te worden van de vloek.
Zeven levens, dat van de overgrootmoeder, genoemde Stasia, haar zus Christine, haar zoon Kostja, haar dochter Kitty, haar kleinkind Elena en haar achterkleinkinderen Daria en Nitsa. Het achtste leven is voor Brilka. Brilka is degene aan wie Nitsa de hele geschiedenis van haar familie, haar voorouders, vertelt. Voor wie zij alles heeft opgeschreven, uitgezocht.
Met het lezen van dit boek leer je veel over een andere kant van de geschiedenis van een groot deel van Europa. De Russische en Georgische geschiedenis. Vanaf de Praagse Lente in 1968 kan ik me gedeelten van die geschiedenis herinneren, maar Nino Haratischwili, ongeveer dertig jaar jonger dan ik, heeft een reconstructie gemaakt vanaf de Georgische en sovjet-kant.
Ik las het boek razendsnel uit. Wilde het eigenlijk helemaal niet uitlezen. Nog iets langer bij de personages verblijven. Met name bij Kitty, wiens droevige geschiedenis zo'n beetje in het hart van het boek ligt. Ik zou de liedjes van Kitty willen horen terwijl ik weet dat die helemaal niet bestaan. Dat is de kracht van een goed verhaal. Dat je verdwijnt in een boek. Dit is zo'n boek. Soms gruwelijk, soms hartverwarmend maar van begin tot einde spannend.
Reacties