Laurent Binet: HhhH

Dit is een van de vreemdste boeken die ik ooit gelezen heb. Het genre van mengeling van roman, non-fictie en memoires kende ik al van Emmanuel Carrère die met deze techniek L'adversaire schreef, een bestseller die twee keer werd verfilmd. Maar Laurent Binet heeft met HhhH zo'n bijzonder boek geschreven dat ik al tijdens het lezen en dus al voordat ik het boek uit had iedereen aanraadde dit toch vooral te gaan lezen.

HhhH, Himmlers hersens heten Heydrich, ik had me al verbaasd over de titel (als je het op zijn frans uitspreekt klinkt het als asj, asj, asj, asj). Ik had geen idee waar die vier herhalende h's voor stonden totdat ik de televisieserie zag.

Een prachtige serie die me vertelde waar het boek over gaat en die me nog nieuwsgieriger maakte naar het boek waarop de serie was gebaseerd. Ook kende ik de schrijver nu een beetje, een innemende jongeman die in korte scènes vertelde over zijn worsteling met zijn onderwerp, de Beul van Praag, Reinhardt Heydrich, de gevaarlijkste man van het Dritte Reich.

Of eigenlijk is die niet het onderwerp, het onderwerp is de aanslag die op Heydrich wordt gepleegd en de mannen die de aanslag uitvoeren. De helden van het verhaal zijn de aanslagplegers, twee parachutisten, Jozef Gabcík en Jan Kubiš, de Slowaak en de Tsjech. 

In meestal korte hoofdstukjes, heen en weer springend tussen heden en verleden, op en neer zwalkend in de tijd, met vele omwegingen en uitwijdingen, van het ene personage naar het andere personage, bouwt Laurent Binet de spanning op om uiteindelijk in het lange hoofdstuk 222, na bijna vierhonderd pagina's in 1942 in Praag bij de aanslag zelf aan te komen. Ook het perspectief wisselt voortdurend, van eerste naar tweede naar derde persoon. Soms is Laurent Binet zichzelf dan weer is hij Gabcik of Kubiš.

Het onderwerp is loodzwaar en ondanks dat is het een boek vol humor met een tragisch slot. Vanaf het begin weet je dat het met de twee Tsjecho-Slowaakse helden slecht af zal lopen. 

Soms schrijft Binet een romantisch of dramatisch stuk tekst om in het volgende hoofdstuk het eerder geschrevene onderuit te halen met de mededeling dat zo'n tekst natuurlijk nooit in het uiteindelijke boek terecht zal komen. Te melodramatisch, te verzonnen.

Het boek kreeg terecht de Prix Goncourt 2010 voor het beste debuut.