Wunderbaum/De Warme Winkel: Privacy

Wine Dierickx (Wunderbaum) en Ward Weemhoff (De Warme Winkel) vormen een stel. Beide zijn ze acteur. In Privacy zoeken ze naar de grenzen van realiteit en intimiteit. 'Hoeveel intimiteit kan een mens verdragen?' is de vraag die ze zichzelf stelden. De voorstelling die ze naar aanleiding van die vraag maakten bestaat uit zeven delen. En een proloog waarin de muzikant zich voorstelt.

In het eerste deel speelt Wine met een blonde pruik een wetenschapper die in hoogdravende termen, in het Engels met een zwaar Oost-Europees accent, uitlegt wat privacy is in de huidige samenleving. Haar gezicht wordt weergegeven op een kralengordijn terwijl zij zelf achter dat gordijn de scène voor een camera speelt. Een ingenieus technisch snufje. Het beeld wordt gevormd door een grote hoeveelheid led-lampjes op het kralengordijn en aangestuurd door een computerprogramma die de beelden als pixels weergeeft. Een televisiescherm waar de spelers doorheen kunnen lopen.

Het tweede deel gaat over John en Yoko in hun bed in het Amsterdamse Hilton Hotel. Net als Wine en Ward een kunstenaarsduo. Wat deden ze daar in dat bed? Ze wilden vrede maar hadden ze dan niet beter naar Vietnam kunnen gaan? Of actie kunnen voeren?

Het volgende echtpaar is Cicciolina en Jeff Koons. Hun Marriage in Heaven is het mikpunt van grappen. Cicciolina is eigenlijk een spion van het Oostblok en een strijdster voor het socialisme. Tot en met hier is de voorstelling een echte komedie waarin slechts karikaturale figuren ten tonele worden gebracht.

Dat lijkt in het vierde deel zo door te gaan als Wine en Ward in hun nakie opkomen met slechts een pak papier (hun script?) om hun geslachtsdelen te bedekken. Maar ondanks het volstrekt onnatuurlijke spel wordt er ditmaal wel een serieus onderwerp aangesneden. De pogingen van het duo om een kind te krijgen wat niet op de natuurlijke manier wil lukken. Zonder te bewegen en op hoge toon wordt er gediscussieerd wat een komisch effect heeft en het zware onderwerp licht houdt.

Tot het moment waarop Ward aan de aanwezige muzikant vraagt het volgende met muziek te begeleiden. Dat maakt het veel te theatraal volgens Wine. Maar aan theatraliteit ontbreekt het tot nu toe niet, en ook niet aan melige grappen die de muzikant ons in zijn inleiding heeft voorspeld.

Daarna volgt nog een deel over anale seks dat voor mij niet had gehoeven. Na de intimiteit van het verhaal over de pogingen tot het komen van een zwangerschap en wiens schuld het is dat dat niet lukte, moest er nog iets shockerends komen, zo lijkt het. Het voelt enigszins aangeplakt.

In het slotdeel lopen de spelers tot vlak voor het publiek, de twee mensen die vlak voor hun zitten met uitzicht op beide geslachtsdelen, in verlegenheid brengend. Dat allerlaatste deeltje is dan weer heel naturel gespeeld. Daarin discussieert het paar over wat en hoe ze zouden zijn geworden als ze niet bij elkaar waren gekomen maar bij iemand uit hun verleden waren gebleven.

Enigszins teleurgesteld loop ik de zaal uit. Technisch prachtig (dat scherm!) en goed gespeeld maar er mist iets. Of is er juist een scène teveel? Toch blijft de voorstelling de dagen er na hangen in mijn hoofd. De thema's zijn interessant en de voorstelling zet je aan het denken over privacy, over gène, over intimiteit. 

We delen veel met elkaar, maar wat delen we eigenlijk? En waarom willen we alles van publieke figuren weten? Willen we dat eigenlijk wel? Zijn zij het zelf die om in de spotlights te blijven alles van zichzelf open en bloot tonen? Is dat niet eerder entertainment en exhibitionisme dan onze nieuwsgierigheid?