KOBE: A soft play

Als ik de tekst op de site van de Rotterdamse Schouwburg lees weet ik niet waar dit stuk, A soft play, over gaat. Nadat ik het stuk heb gezien weet ik het evenmin. Ik heb een recensie op de site van de Theaterkrant nodig om er iets van te snappen. Is dat erg? Niet altijd. Ik hoef een stuk niet te begrijpen om het mooi te vinden. Een stuk met een plot is juist vaak voorspelbaar.

Wat zien we? Drie vrouwen dansen. Energiek, met een vrolijke, maar gemaakte uitdrukking op het gezicht. In een decor van vrolijke primaire kleuren. Het publiek is verdeeld in twee helften. We zitten tegenover elkaar en na enige tijd worden we verdeeld in kamp geel en kamp blauw en uitgenodigd om voor één van de danseressen te juichen. Wat wij als publiek braaf doen. De ene helft van het publiek voor de ene danseres, de andere helft voor een andere. Het dansen gaat door en door. Er vindt een soort van gevecht plaats waarbij de danseres van groep geel het wint van die van groep blauw. Na enige tijd verdwijnen de danseressen van het toneel en komen verkleed in myserieuze kostuums met bont terug. Een spel met seksuele symboliek volgt. Dan begint alles opnieuw. 

Volgens de Theaterkrant krijgt daardoor wat we in het begin hebben gezien een andere lading. Is de vrolijkheid van de dames wel echt? Uiteindelijk vind ik het geheel te leeg, van een holheid getuigen waar de theatergroep juist tegen ageert. Als het de bedoeling is tegen de nep-vrolijkheid in opstand te komen dan heeft deze vorm op mij niet het gewenste effect.