Conny Janssen danst: Mirror, mirror

In een dun laagje water waar de dansers tot aan hun enkels in bewegen, speelt Mirror, mirror zich af. Een eindeloos lijkende spiegelende watervlakte die achterin de Onderzeebootloods in het donker verdwijnt. Uit die duisternis komen de dansers meestentijds opduiken en naar voren. Soms langzaam, soms rennend zodat het water opspat.

Boven hun hoofd hangt een grote ronde spiegel die afhankelijk van waar de dansers staan, hun beeld weerkaatst. In een ruimte boven en achter hun staat het orkest te spelen. De strijkers van Sinfonia Rotterdam. Van achter verlicht in wisselende kleuren zodat we van de muzikanten enkel de silhouetten te zien krijgen spelen ze schitterende muziek, onder andere minimal music van John Adams en van Philip Glass.

Er is een Chinese of Japanse vrouw die hist als een draak, iets wat de andere dansers van tijd tot tijd overnemen. Er zijn twee zwarte mannen die elkaar spiegelen. Er is een man met een grote bos kroeshaar die me aan een clown doet denken. In totaal zijn er veertien dansers, vijf mannen en negen vrouwen, maar het mooist zijn de duetten. Het slotduet op Violin Concerto II van Glass laat uiteindelijk een verpletterende indruk achter.

Alles klopt. Vormgeving, dans, locatie, muziek. Alles is even prachtig in Mirror, mirror van Conny Janssen danst. Was ik enigszins teleurgesteld na de laatste voorstelling van Conny Janssen die ik zag, die op het dak van het oude station Hofplein, waarna ik een aantal jaren niets meer van haar heb gezien, deze maakt alles meer dan goed.