IFFR 2014: Vergiss mein Ich

Dit jaar zie ik twee films op het International Film Festival Rotterdam. De eerste is de Duitse film Vergiss mein Ich (regie: Jan Schomburg). Over een Lena die plotseling door een ontsteking in de hersenen haar 'autobiografisch geheugen' kwijtraakt, zoals de neuroloog het fijntjes omschrijft. Ineens herkent ze de mensen om haar heen niet meer. Haar man kent ze nog vaag, vertrouwt ze. Na een korte behandeling in het hospitaal keert Lena terug naar huis. Zodat in een vertrouwde omgeving de herinneringen sneller terug zullen komen, zo hoopt de arts.

Met behulp van dagboeken en films probeert ze zichzelf weer te herinneren. Te ontdekken wie ze was. Ze begint Lena te spelen. Haar emoties zijn vlakker en ze oefent voor de spiegel in lachen en huilen. Tot wanhoop van haar man die zijn vrouw kwijt is en toch ook niet. De vrouw die er was is verdwenen en er is een andere voor in de plaats gekomen.

Toch is de film niet enkel zwaar op de hand. De verwarring bij Lena, geweldig gespeeld door Maria Schrader, leidt tot komische situaties. Zo weet ze ineens niet meer dat ze ooit hoogtevrees had. Ze geeft rationele antwoorden waar een emotioneel antwoord meer op zijn plaats is. Leest voor uit haar dagboeken wat tot pijnlijke confrontaties leidt. Het is een pijnlijk lachen om situaties die tegelijk tragisch en komisch tegelijk zijn.

Zo dwaalt ze door de stad met een grote ongevouwen plattegrond van de stad met een plaksnor op weg naar een afspraak met een onbekende man die Roman heet. Als ze hem tenslotte vindt in een theehuis trekt ze die snor niet af en belandt als besnorde vrouw met hem in bed.

Als Lena bijna aan het einde van de film weer redelijk normaal geworden is, zelfs opnieuw een boek heeft gepubliceerd, wil Tore, haar man, van haar scheiden. Ze is niet langer de vrouw met wie hij ooit is getrouwd. Of deze scheiding zich zal voltrekken blijft hangen in het open einde. Als publiek hoop je in ieder geval dat het beiden lukt om samen weer gelukkig te worden.