Simenon: De hand

Simenon grossiert in onsympathieke hoofdpersonen en Donald Dodd, de hoofdpersoon van De hand is geen uitzondering. Hij is er van overtuigd dat hij zijn beste vriend Ray heeft vermoord door hem achter te laten in een sneeuwstorm, uit jaloezie. Hij vertelt zijn echtgenote Isabel en de echtgenote van Ray, Mona, dat hij op zoek gaat naar de verdwenen Ray maar verbergt zich in de schuur en doet niets. Voor de lezer is het eerder dood door nalatigheid maar in de ogen van Donald zelf is het moord. Vooral omdat hij de dood van Ray zo gewenst heeft.

Als de twee vrouwen en Donald gaan slapen in de woonkamer, de enige plek in het huis waar het warm is komt Donald tussen de twee vrouwen in te liggen en is gefascineerd en geïntrigeerd door de hand van Mona die tusen haar matras en het zijne op de grond ligt. Is het een teken van toenadering? Zal hij haar hand pakken?

Hij pakt de hand niet maar dit soort gedachten zijn het begin van een groeiende paranoia in het hoofd van Donald. Met name de blikken van zijn vrouw Isabel en wat deze blikken te betekenen hebben brengen hem van zijn stuk. Isabel is stil, verwijt hem niets, maar wordt steeds meer een obsessie voor Donald. Wat weet zij van wat hij gedaan heeft? Hoe goed kent zij hem en heeft zij hem door?

Terwijl Donald in zijn gedrag in het begin nog makkelijk te volgen en te begrijpen is, worden ze op den duur voor zijn omgeving en ook voor de lezer steeds verwarder. Dat loopt tenslotte uit op een te voorspellen gruwelijk einde dat toch nog verrassend is en onverwacht komt.

Omslag: als altijd van Dick Bruna