Zonder Ernst

Hoe komt het toch dat als er één bandlid niet is het altijd beter gaat dan met iedereen. Ongeacht de persoon is het iedere keer speciaal als er een bandlid ontbreekt. Als iedereen er is is de muziek net iets te vol. Eigenlijk zouden we als we de nummers arrangeren bij ieder nummer een willekeurig lid en een beetje evenredig verdeeld, vrijaf moeten geven. Zelfs als de bassist er niet is wordt het leger want dan mist er een gitaar omdat één van de gitaristen de baspartij moet spelen. Iedereen gaat losser spelen, meer improviseren, en meer risico's nemen. Zonder Ernst is dat nog extra het geval omdat als Ernst er niet is er ook niets opgenomen wordt en niemand overvallen wordt door "tape-angst".
We speelden bijvoorbeeld een hele mooie versie van The Blue Guitar (helaas voor het nageslacht verloren gegaan) en gingen daarna over in Shakin' All Over van Johnny Kidd and the Pirates (zal ook nooit meer zo mooi klinken). Zo is de mooiste kunst de vergankelijke kunst, de muziek, het theater, het vergaat terwijl je luistert en toekijkt.